Psy pasterskie

Berneński pies pasterski

Klasyfikacja FCI: Grupa II Pinczery i sznaucery, molosy, psy górskie i szwajcarskie psy do bydła
Sekcja 3: Szwajcarskie psy pasterskie, numer wzorca 45







Przodkowie dzisiejszych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. W latach 20. XX wieku odkryto czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Znaleziono także pozostałości czaszek potwierdzające obecność psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego, pomiędzy 1000 – 600 p.n.e. nad Jeziorem Zuryskim. [1] Pozwala to sądzić, że tego typu psy żyły ta terenach szwajcarskich przed przybyciem Rzymian. Odkryto tę rasę na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu jako psy stróżujące obejścia oraz zwierząt hodowlanych, a także jako psy zaganiające. W momencie gdy na terenach nizinnych Szwajcarii zaczęły powstawać w dużej liczbie serownie dodatkowo berneńczyki wykorzystywano jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu (wierzono, że czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego preferowano taką maść).

Pod koniec XIX w, w małej miejscowości Durrbach, za sprawą tamtejszego oberżysty, który hodował i sprzedawał gościom trójkolorowe psy, rasa zyskała pierwszą oficjalną nazwę; brzmiała ona Durrbachler. W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny „Berna” zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Pierwszym inicjatorem powstania czystej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był, żyjący w latach 1867 – 1945, Fritz Probst. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku, psy tej rasy zostały zauważone i docenione przez środowisko kynologów. Od tamtej pory zaczęło wzrastać także zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, takich jak handlowcy, czy fabrykanci.

Jednak panująca wówczas moda na bernardyny, sprawiła że Berneńczyk był mniej popularny. Na początku XX w profesor Albert Heim i Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów na terenie szwajcarskich farm i rozpoczęto ratowanie rasy.

W 1907 roku założono Schwizeriche Durrach Klub i opublikowano pierwszy wzorzec. Nazwę Durrbachler zmieniono na Berner Sennenhund – Berneński Pies Pasterki. W 1913 roku rasa została uznana przez „Szwajcarski Związek Kynologiczny”.




Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. Długi ogon, bujnie owłosiony, trzymany jest nisko podczas spoczynku, uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. Ciemnobrązowe oczy są owalne. Uszy osadzone wysoko swobodnie opadają wzdłuż policzków.




Berneńczyk jest psem trójkolorowym, wyłącznie czarno-rudo-białym. Barwy te są umieszczone u każdego osobnika tak samo: czarny płaszcz z brązowo-rudymi plamami na kończynach, klatce piersiowej, policzkach i nad oczami. Białe znaczenia znajdują się w ściśle określonych miejscach: duża plama na klatce piersiowej (najbardziej pożądana w kształcie krzyża), strzałka na głowie, koniec ogona i łap (tzw. znaczenia irlandzkie). Sierść jest gęsta, jedwabista, długa i lekko falowana, bez loków.




Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują.

Są psami radosnymi i wymagającymi bliskiego kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe, nieposłuszne i nabywają skłonności do ucieczek. Potrzebuje sporo ruchu, lubi się uczyć.




Berneński pies pasterski obecnie jest najczęściej hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w dogoterapii, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego - lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale z powodzeniem może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).




Berneńskie Psy Pasterskie żyją około 8-10 lat. Nie są psami chorowitymi, lecz istnieje kilka dolegliwości, na które Berneńczyki są szczególnie narażone. Są to:

« dysplazja stawów biodrowych i łokciowych
« skręt żołądka
« nowotwory (szczególnie histiocytoza)
« entropium
« ektropium

Rasa ta jest wrażliwa na wysokie temperatury, dlatego że wywodzi się z terenów wysokogórskich. Ma skłonności do nadwagi. Szata berneńczyka wymaga regularnego szczotkowania (min. 2 razy w tygodniu), zwłaszcza w okresie wymiany włosa. Sierść ma skłonności do kołtunienia się, tym bardziej w okolicach uszu.




Berneński pies pasterski jest rozpowszechniony na wielu kontynentach. W Stanach Zjednoczonych istnieje Klub Berneńskiego Psa Pasterskiego, istnieją także hodowle tej rasy na kontynencie Ameryki Południowej i w Japonii.

Berneńczyki przybyły do Polski z Czech pod koniec lat siedemdziesiątych. Pierwszy polski miot przyszedł na świat w 1981 roku. W ostatnich latach odnotowuje się wzrost zainteresowania tą rasą.


Na podstawie: artykuł Berneński pies pasterski w Wikipedii
licencja: GNU Free Documentation Licence, autorzy: Wikipedyści

Jeżeli widzisz błąd na tej stronie lub wiesz więcej o tym psie i chcesz podzielić się wiedzą - napisz do nas. Wszelkie wskazówki i uwagi są dla nas bardzo cenne. Pomóż nam stworzyć naprawdę wartościowy i rzetelny opis tej rasy.









Jeżeli jesteś właścicielem psa tej rasy, prześlij do nas jego zdjęcie. Niech inni zobaczą jak wygląda Twój berneńczyk ! Za każdego przesłanego psa otrzymasz kupon SFORA mampsa, uprawniający do zakupów w promocyjnych cenach w sklepie mampsa.pl.