Psy do towarzystwa

Pekińczyk

Klasyfikacja FCI: Grupa IX Psy ozdobne i do towarzystwa
Sekcja 8: Spaniele japońskie i pekińczyk , numer wzorca 207







Wyhodowana w Mandżurii, rasa ta do połowy XIX wieku znana była wyłącznie w Chinach. W Europie pojawiła się ok. 1860 roku, kiedy oddziały brytyjskie zdobyły Pałac Letni w Pekinie podczas drugiej wojny opiumowej. Strażnikom cesarskim nakazano zabić wszystkie pekińczyki, by nie wpadły w ręce Brytyjczyków, pięć sztuk jednak ocalało i trafiły one do Anglii. Jednego z nich podarowano królowej Wiktorii, która ochrzciła go imieniem Looty (Łup). Pierwszego przedstawiciela tej rasy pokazano w Wielkiej Brytanii w 1893 r. W roku 1900 z królewskiej hodowli angielskiej psy te przekazano do Niemiec i Holandii, a także do Ameryki.

Jak głosi legenda, psy te towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy. Uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska "Fu", który odpędzał złe duchy, pekińczyk czczony był przez Chińczyków jako półbóstwo - ludzie musieli składać mu pokłony, jego kradzież karana była śmiercią, a kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego pekińczyki, tak by również w życiu pozagrobowym mogły chronić zmarłego władcę. Przez wiele wieków rasa była trzymana i hodowana wyłącznie w cesarskim pałacu.

Pierwszy pekińczyk w Polsce pojawił się 1928 importowany z Australii.




Posiadają krótki, choć dobrze zbudowany zwłaszcza w przedniej części tułów. Głowa duża, szeroka, spłaszczona między uszami. Pysk szeroki i pomarszczony, profil zdecydowanie spłaszczony, kufa czarna. Oczy szeroko rozstawione, okrągłe, ciemne. Uszy w kszatłcie serca, opadające, z obfitymi frędzlami. Kończyny krótkie, tylne o lekkim kośćcu, przednie - o wygiętych kościach przedramienia. Łapy duże, płaskie, o wywiniętych przednich palcach. Ogon zawinięty nad grzbietem, wysoko osadzony, zawinięty w jedną stronę.




Przeważnie posiadają długi włos, prosty, bujny. Gruby podszerstek. Wyraźna kryza występuje wokół szyi. Uszy, tył nóg, ogon oraz palce powinny mieć obfite pióra. Kolorystycznie mogą występować wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz albinotycznego.




Pekińczyki są psami niezależnymi i nieufnymi wobec obcych, choć są swojemu opiekunowi wiernie oddane. Lubią spokój i raczej nie nadają się dla hałaśliwych i energicznych dzieci. W kontaktach z większymi psami, zaatakowane, potrafią walczyć w swej obronie, zaliczane są do psów odważnych i walecznych.




Współcześnie pekińczyki pełnią funkcje reprezentacyjne i są psami do towarzystwa.




Psy wymagają częstego czesania, nie wymagają jednak strzyżenia. Gubienie sierści jest dosyć znaczne. Mają małe wymagania co do ruchu i pokarmu.

Schorzenia jakie są możliwe u tej rasy to: wypadanie gałki ocznej, owrzodzenie rogówki, wodogłowie, problemy z porodem, wady rozwojowe serca i naczyń, kamienie moczowe, zadyszka, rozszczep podniebienia, trudności z oddychaniem - pekińczyki często chrapią przez sen (czasami dość znacznie).




Pekińczyki były bardzo popularne w Polsce w czasach przedwojennych. Aktualnie ich popularność ponownie wzrosła.


Na podstawie: artykuł Pekińczyk w Wikipedii
licencja: GNU Free Documentation Licence, autorzy: Wikipedyści

Jeżeli widzisz błąd na tej stronie lub wiesz więcej o tym psie i chcesz podzielić się wiedzą - napisz do nas. Wszelkie wskazówki i uwagi są dla nas bardzo cenne. Pomóż nam stworzyć naprawdę wartościowy i rzetelny opis tej rasy.









Jeżeli jesteś właścicielem psa tej rasy, prześlij do nas jego zdjęcie. Niech inni zobaczą jak wygląda Twój pekińczyk ! Za każdego przesłanego psa otrzymasz kupon SFORA mampsa, uprawniający do zakupów w promocyjnych cenach w sklepie mampsa.pl.