Psy molosowate

Nowofundland

Klasyfikacja FCI: Grupa II Psy w typie pinczera i sznaucera, molosowate, szwajcarskie psy pasterskie
Sekcja 2: Molosowate, numer wzorca 50







Według aktualnego stanu wiedzy rasa pochodzi z Nowej Fundlandii i powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na niedźwiedzie, które na wyspę przywieźli około 1100 roku Wikingowie; rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków - jednakże podstawowe cechy rasy pozostały niezmienione i już około roku 1600 można mówić o dużej stałości rasy - zarówno z punktu widzenia morfologii, jak i użytkowości (cechy charakteru). Dzięki temu nowofundland jest odporny na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych - w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie.

Większość współczesnych nowofundlandów wywodzi swój rodowód od psa - reproduktora Siki, żyjącego około roku 1920 .




Nowofundland to pies masywny i muskularny, cechujący się dobrą kondycją ruchową.

Sylwetka w obrysie prostokąta (wysokość psa jest niższa niż jego długość)- nieco dłuższego u suk, aniżeli u samców; tułów zwarty; głębokość klatki piersiowej jest nieco większa niż odległość od klatki piersiowej do podłoża.

Głowa: masywna, przy czym u suk nieco lżejsza, niż u samców.

Mózgoczaszka:
Czaszka: kość ciemieniowa szeroka i lekko wysklepiona; kość potyliczna mocno rozwinięta.
Stop: wyraźnie zaznaczony, ale nigdy ostro.

Trzewioczaszka:
Nos: duży, dobrze pigmentowany, nozdrza dobrze rozwinięte; czarny u psów czarnych i biało czarnych, brązowy u psów brązowych.
Kufa: o graniastym kształcie, głęboka i umiarkowanie krótka, pokryta krótkim, delikatnym włosem, pozbawiona fałd; kąciki wargowe widoczne, lecz nie przesadnie zaznaczone.
Fafle: miękkie.
Zgryz: zgryz nożycowy lub cęgowy.
Oczy: niewielkie, osadzone umiarkowanie głęboko lecz szeroko; trzecia powieka nie powinna być widoczna; ciemnobrązowe u psów czarnych i biało-czarnych, u brązowych dopuszczalne nieco jaśniejsze.
Uszy: nieduże, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych końcach, osadzone daleko w tyle głowy i do niej przylegające; przy mierzeniu koniec ucha winien u dorosłego psa sięgać do wewnętrznego kącika oka.

Szyja: mocna i muskularna; znaczne podgardle niewskazane.

Tułów: o masywnym kośćcu. Oglądany z boku głęboki i mocny.
Górna linia: pozioma, prosta i stabilna.
Grzbiet: szeroki.
Lędźwie: mocne i dobrze umięśnione.
Zad: szeroki, kąt spadku około 30 stopni.
Klatka piersiowa: szeroka, pojemna i głęboka, żebra dobrze wysklepione.
Linia dolna i brzuch: prawie horyzontalna, podkasanie niewskazane.

Kończyny:

Przednie: proste i równoległe, zarówno w pozycji stojącej, jak i w stępie i w wolnym kłusie.
Łopatki: bardzo dobrze umięśnione, ustawione wyraźnie ukośnie.
Łokcie: przylegające.
Śródręcze: nieznacznie nachylone.
Łapy: duże lecz proporcjonalne do tułowia, dobrze zaokrąglone i zwarte, palce mocne i ściśle do siebie przylegające, połączone błoną.

Tylne:
Miednica: mocna, szeroka i długa.
Uda: szerokie i muskularne.
Kolana: dobrze kątowane.
Podudzie: mocne i dość długie.
Stawy skokowe: stosunkowo krótkie, ustawione bardzo nisko, rozstawione szeroko i równolegle do siebie.
Łapy: mocne i zwarte.

Ogon: o szerokiej i mocnej nasadzie, sięgający do pięty lub nieco poniżej; noszony w linii poziomej, w spoczynku zwisający, pokryty gęstym włosem.

Chody: długi wykrok przednich kończyn i mocny napęd kończyn tylnych; nieznaczne kołysanie grzbietem jest naturalne; przy przyspieszaniu kończyny wykazują tendencję do zbieżnego stawiania, linia grzbietu pozostaje pozioma.




Włos: Odporny na przemoczenie i wilgoć. Włos okrywy umiarkowanej długości i prosty bez loków (bywa lekko falisty). Podszerstek miękki i gęsty, gęstszy zimą niż latem; włos na czaszce, kufie i uszach krótki i delikatny; pióra na przednich i portki na tylnych kończynach.

Umaszczenie: Czarne, biało-czarne i brązowe

« Czarne; czasami występują białe znaczenia na piersi, palcach lub na końcu ogona;

« Biało- czarne, tzw. landseerowskie; preferowane przez hodowców rozmieszczenie znaczeń: czarna głowa z białą strzałką schodzącą na kufę, czarne symetrycznie zachodzące na boki siodło, czarny zad i czarna wierzchnia część ogona - pozostała część ciała biała, może mieć jednak minimalne czarne nakrapianie (uwaga: klasyfikacja FCI odróżnia biało-czarnego nowofundlanda od przypominającego go biało-czarnego landseera ect, stanowiącego odrębną rasę, nie uznawaną przez wiele organizacji kynologicznych).

« Brązowe: odcienie od czekoladowego do koloru brązu; białe znaczenia jak u czarnego;

« Stalowe (niebieskie), biało-brązowe, dropiate - występują, lecz nie są uznawane przez wzorzec FCI (psy o takim umaszczeniu w FCI nie uzyskują praw hodowlanych).




Nowofundland znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności - zwłaszcza w stosunku do ludzi; opiekuńczość ich została spopularyzowana m. in. w postaci suki- nowofundlandki Nana w powieści Jamesa M. Barrie Piotruś Pan.




Jest to pies ratowniczy pracujący w wodzie jak również pies zaprzęgowy używany do transportu ciężkich ładunków (obecnie wyłącznie sportowo).




2 lutego 2004, ważący 70 kg nowofundland, champion Darbydales's All Rise Pouchcove (domowo: Josh), wygrał BiS na Westminster Kennel Club Dog Show - najbardziej prestiżowej wystawie psów rasowych w USA.


Na podstawie: artykuł Nowofundland w Wikipedii
licencja: GNU Free Documentation Licence, autorzy: Wikipedyści

Jeżeli widzisz błąd na tej stronie lub wiesz więcej o tym psie i chcesz podzielić się wiedzą - napisz do nas. Wszelkie wskazówki i uwagi są dla nas bardzo cenne. Pomóż nam stworzyć naprawdę wartościowy i rzetelny opis tej rasy.









Jeżeli jesteś właścicielem psa tej rasy, prześlij do nas jego zdjęcie. Niech inni zobaczą jak wygląda Twój nowofundland ! Za każdego przesłanego psa otrzymasz kupon SFORA mampsa, uprawniający do zakupów w promocyjnych cenach w sklepie mampsa.pl.